sexta-feira, 23 de janeiro de 2009

O Soño de Amalfi

O Soño de Amalfi, ou Amalfi Dream, é un martini saboroso, creación do mestre Salvatore Calabrese. Evoca toda a beleza e sensualidade da costa nativa do barman de sona, e mestura o doce e o agre dun verán italiano inesquecíbel. Mesturemos, pois.

Botade 4cl de vodca, 2.5cl de limoncello, 2.5cl de zume de limón e 5 ou 6 follas de menta nunha cocteleira chea de xeo. Axitádeo ben. Coade a mestura nunha copa de martini. Vede como as follas de menta quedan esnaquizadas exquisitamente ao axitar a cocteleira, e espallan o seu sabor polas miúdas partículas verdecentes. Sorbede, pechade os ollos, e a soñar con principessas e a dolce vita

Salvatore Calabrese

Sen chegar nunca a coñecelo en persoa, Salvatore Calabrese é para min todo un mestre a distancia na ciencia da cocteloxía. O seu libro, Classic Cocktails, chegou a ser o meu manual de texto durante a miña aprendizaxe tenra e delicada nas artemias da alquimia. Publicouse en 1997, e xa se venderon máis de 700.000 exemplares dese libro miúdo e práctico. Foi o primeiro volume entre moitos outros de cócteles que merquei, e hoxe segue sendo un dos que máis consulto e repaso. Aporta tanto ao aprendiz como ao experto consellos, receitas e técnicas axeitados, ademais desas anécdotas que son a fibra vital da arte cocteleira.

Calabrese é un dos barman máis respetados do mundo. Tamén é un experto nos coñás de crianza. Leva moitos anos investigando nese rei da bebida, localizando e servindo unhas das máis vellas e excepcionais crianzas, e reeditando o que chama “unha historia líquida”. Se cadra o seu triúnfo máis sobranceiro foi adquirir unha botella de coñá sen abrir dende 1789. Serviu cada copa a 1000 €.

O “Maestro” na actualidade traballa no Bar Fifty en Londres, pero é oriundo da costa de Amalfi en Italia. O soño de Amalfi, unha das súas creacións, evoca o encanto e beleza daquel lugar…

terça-feira, 20 de janeiro de 2009

O Vodcatini

Foi o meu primeiro amor cocteleiro, e sen dúbida será o derradeiro. Claro que de neno xa probara varias mesturas aparelladas aos festivos da época: un Snowball durante o nadal, un Bucks Fizz nalgunha festa do verán, un Black Velvet durante unha noite outoniza, ou un bo Café Irlandés tan estimado e habitual na miña casa. Con todo, o meu compromiso serio co mundo dos cócteles, a miña decisión de facerme un apaixonado, un afeccionado, un confeccionador, catador, creador, investigador e alquimista desta mestura incesante selouse nunha tarde calorosa de verán en Oxford, hai xa moitos anos.

Convidara unha moza viguesa a cear nun dos mellores restaurantes dunha vila onde non faltan os bos sitios para comer. Conscientes de que estabamos a piques de gozar dunha experiencia gastronómica excepcional, puxémonos a pensar no aperitivo líquido que queriamos saborear. A decisión non foi difícil, e non perdín moito tempo dubidando cal sería a bebida axeitada. O Vodcatini tiña un atractivo perigoso e dende logo sedutor. Comparado coa ortodoxia do clásico e canónico martini seco, este martini feito sobre o licor da Europa do leste foi un heterodoxo, un pretendente que dende os sesenta pugnaba para chegar ao trono do rei dos reis dos cócteles (pugna que aínda está por dilucidar definitivamente). Recibira a promoción dunha campaña de Smirnoff protagonizada por un mozo Woody Allen, e mais dunhas cantas referencias nas novelas de Ian Fleming… Pedímolo, e miramos o un para o outro mentres a copa suaba coa sensualidade dos intres decantados, distorsionados pero nunca esquecidos. Imaxinar aquel primeiro chupo foi tan pracenteiro como imaxinar o primeiro bico daqueles beizos voluptuosos, salgados algo das ondas do mar de Vigo, algo do frío licor que os humedecía sen misericordia.

Dende aquela noite, é raro que eu non abra unha cea especial, fóra ou na casa, cun Vodcatini. É máis, sosteño sen ningunha pretensión arrogante que o meu Vodcatini é o mellor do mundo. Refírome á maneira de preparalo. Non pode ser máis doada, pero tamén por iso é o máis arriscado… Quéroo compartir convosco.

Necesitamos:
* unha botella de vodca de boa marca, gardada sempre na neveira. Como se sabe que é unha boa marca? Porque un vodca auténtico non se conxela.
* unha copa martini que teñamos gardada na neveira para crear unha estética de xeada ao sacala, e manter ademais a temperatura fría da bebida ao botala na copa.
* un bo vermú seco, no frigorífico.
* un limón orondo, curvoso e no seu punto, do tempo.
* e un coitelo ou un mondador para cortar unha carapa de limón.

Búllase unha longa e finísima monda do limón, como se fose un fío, e fáiselle un lazo á monda. Co martini prefiro o limón antes cás olivas, porque o ácido aroma da froita acompaña mellor o sabor case vainilla do vodca. Con todo, podedes botar unha carapa de lima, ou tamén olivas verdes ou negras. Bótase a monda ao fondo da copa —ou sobre o bico, como na foto—, e a seguir o vodca. Eu boto normalmente unha medida de arredor de 8cl. Notade a consistencia do vodka ben frío: viscoso, case masticábel, coma un apetitoso e doce mel. Para rematar, botade sobre o vodca unhas pingiñas de vermú seco. Antano para facer un martini o costume era mesturar o alcol principal co vermú a partes iguais, pero durante a segunda metade do século XX o vermú foise reducindo ata chegar a ser unhas pingas e pouco máis. Nesta cuestión de bo gusto estou coas novas xeracións.

E agora, a deleitarvos coa textura única do vodcatini. Só falta un pouco de música axeitada. O método que emprego garante a temperatura da copa e da bebida cando se consome. Non fai falta axitar, nin remover a copa nin a mestura. Tamén é dos poucos cócteles que non necesitan xeo na súa preparación, e porén é dos que se beben máis fríos. Por iso se lle chama silver bullet, unha bala da prata máis pura directa ao voso corazón, que fai que calquera situación se transforme en glamour, emoción e beleza. Hei de confesar que durante este nadal namorei doutra mestura que cada vez me gusta máis e que xa rivaliza co Vodcatini nos meus afectos. Nun vindeiro artigo falaremos deses amores clandestinos; polo de agora gozade da ferida limpa e deliciosa dunha bala de prata disparada a toda velocidade e a sangue frío contra cada célula do voso ser.

segunda-feira, 19 de janeiro de 2009

O cóctel perfecto

Buscar o cóctel perfecto é falar unha lingua comedida, precisa, sen esforzo ningún. Seducir. A bala de prata, vital, a virar no corpo e na mente. O pracer de entregarse á tentación. A estética funcional. O Art Déco en copa. Metropolitano con algunha sorpresa rural. Do Manhattan da grande urbe, ao Mint Julep do sur profundo. O mellor entremés posíbel. A dignidade líquida. Un intre compartido coa fermosura. A emoción latexante. O edificio Chrysler. Un Gimlet. Uns ollos azuis. Noite e día, ti es a mellor… A Habana. Non é Edward Hopper. Si é Miami. Rhapsody in Blue, ademais de Rhapsody in Black and Blue. Non ten prexuízos sociais nin clasistas, agás a súa preocupación pola estética do estilo e da confección. A sofisticación que flirtea coa excentricidade. O Modernismo global. O Savoy. O Ritz. Raffles en Singapur. Sinatra, Deano e Sammy. Hemingway e Dorothy Parker. Aquela festa no pazo agochado na campiña inglesa no verán do 32. “O meu daiquirí no Floridita, o meu mojito na Bodeguita”. É o jazz e o Crack do 29, e é gozar da vida no século XXI. O cóctel perfecto non existe, pero a busca sempre será mellor có descubrimento imposíbel. Á procura, pois, daquela receita alquímica, daquela mestura incesante. Ai, e por certo, it don’t mean a thing if it ain’t got that swing…