quinta-feira, 12 de março de 2009

Cócteles para San Patricio (II)

Despois do Black Velvet e de cear un bo caldo irlandés, se cadra apetécevos un dixestivo. Hai poucas maneiras máis deliciosas de facer a dixestión ca tomar un café irlandés, ben feito e cheo de whiskey, a uisge beatha, a auga da vida.

A historia do café irlandés demostra maxistralmente o fácil que é construir, por non dicir inventar, un novo trazo nunha cultura supostamente natural. Como calquera irlandés, o barman principal do aeroporto de Shannon, Joe Sheridan, estaba afeito a botarlles un grolo de whiskey ás tazas de té que lles puña aos viaxeiros. Unha noite de moi mal tempo nos anos 40, pouco despois do remate da guerra, un grupo de pasaxeiros norteamericanos achegouse ao bar en busca dunha beberaxe quente. Sheridan engadiulles un grolo de whiskey aos pocillos de café (que os norteamericanos daquela preferían obviamente ao té europeo ou asiático), ademais de nata e azucre. Os viaxeiros preguntáronlle ao Sheridan se a bebida era un café brasileiro, e respondeu que non, que era un café completamente irlandés.

E como tantos aspectos da cultura irlandesa, exportouse aos Estados Unidos. Stanton Delaplane, un columnista do San Francisco Chronicle, levoulle a receita ao seu bar preferido en San Francisco, o café Buena Vista no barrio de Fisherman’s Wharf. Ademais, Delaplane foi un dos principais difusores deste cóctel grazas á súa columna sobre viaxes, onde fixo varias referencias a el. De feito, unha placa de bronce conmemora que o primeiro café irlandés se serviu alí no ano 1952, e mesmo hoxe podedes chegar a tomar un dos dous mil cafés irlandeses que se piden tódolos días no local.

De mozo, arrisquei a miña saúde cardíaca para conseguir o café irlandés perfecto. O fundamental é dispor dunha forte copa de vidrio, para así poder apreciar as capas de cores distinas, e mais tamén bater a nata de forma precisa, para que deixe de ser líquida sen que chegue a ter o mínimo de solidez. Os ingredientes son:

* 2 culleradas de azucre moreno.
* 5cl de whiskey irlandés.
*10cl de café quente.
*4cl de nata lixeiramente batida e fría.
Botade o whiskey na copa, mais o azucre, e logo o café quente. Removédeo. Despois, poñede unha culler co lombo para riba sobre o café, e deitade a nata enriba dela facendo que aboie sobre a mestura. E se non sae ben? Non hai mal, que se pode beber igual. Tomádeo o 17 de marzo, o día de San Patricio, nunha noite desas que marcan o remate do inverno e a apertura da benvida primavera. O pracer consiste en filtrar o doce café quente e mailo whisky pola nata fría. Slainte Mhath! Slainte Mhor! Cast a cold eye on life, on death. Horseman, pass by!

Cócteles para San Patricio (I)

A nobre e fidalga estirpe do autor deste blog provén, en parte, de Irlanda. Por pouco, pero meu pai naceu o 18 de marzo, e faltou nada para que o bautizasen “Patrick”. Por iso, en casa sempre había un festivo dobre que se estendía do 17 ao 18 de marzo, e como todo o mundo, esqueciamos esas parvadas místicas ou culturais onde os disantos fincan as súas supostas raíces e entregabámonos, humanamente, aos praceres que nos outorgaba cada ano. Desta volta quero presentarvos dous cócteles vencellados ao día de San Patricio, que podedes preparar en casa para acompañar un bo caldo irlandés. Antes de comer, e para crear ambiente, o Black Velvet. O único toque irlandés que ten esta mestura é, evidentemente, a base da cervexa Guinness. Pero no mundo do cóctel, ao igual ca na haxiografía, a veracidade histórica sempre foi un factor debatíbel e flexíbel, e mesmo secundario, e sempre menor en importancia có propio acto de catar.

Foi creado polo barman do Brook’s Club en Londres en 1861. O príncipe Alberte morrera, e se a xente ía tomar champán, tiña que ser un champán enloitado. De aí que lle engadise a lexendaria cervexa negra irlandesa ao viño francés de anémica cor dourada. De sabor e textura inesquecíbel, esta variación do clásico Champagne Cocktail foi a bebida preferida do príncipe Otto Von Bismarck de Alemaña. De feito, segundo o Brewer’s Dictionary of Phrase and Fable, o chanceler prusiano tomaba esta beberaxe por galóns. Convídovos a entrar no selecto grupo de consumidores do líquido veludo negro: escollede unha frauta de champán ou unha copa pilsner. Do frigorífico, sacade a Guinness e o champán. Enchede a metade da copa ou da frauta coa cervexa negra, e engadide engorde o champán ata encher de todo. Aconséllovos mesturar cunha culler, pero dándolle a volta, co lombo para riba, pois así o champán entrará tranquilamente na copa. Ademais, xa que as densidades dos dous líquidos son distintas, un bo cocteleiro mañoso pode crear un efecto “pousse-café”, ou sexa, de capas distintas. Podedes repetir ledamente ata que a fame diga que xa chegou a hora de comer.