O Vodcatini

Foi o meu primeiro amor cocteleiro, e sen dúbida será o derradeiro. Claro que de neno xa probara varias mesturas aparelladas aos festivos da época: un Snowball durante o nadal, un Bucks Fizz nalgunha festa do verán, un Black Velvet durante unha noite outoniza, ou un bo Café Irlandés tan estimado e habitual na miña casa. Con todo, o meu compromiso serio co mundo dos cócteles, a miña decisión de facerme un apaixonado, un afeccionado, un confeccionador, catador, creador, investigador e alquimista desta mestura incesante selouse nunha tarde calorosa de verán en Oxford, hai xa moitos anos.

Convidara unha moza viguesa a cear nun dos mellores restaurantes dunha vila onde non faltan os bos sitios para comer. Conscientes de que estabamos a piques de gozar dunha experiencia gastronómica excepcional, puxémonos a pensar no aperitivo líquido que queriamos saborear. A decisión non foi difícil, e non perdín moito tempo dubidando cal sería a bebida axeitada. O Vodcatini tiña un atractivo perigoso e dende logo sedutor. Comparado coa ortodoxia do clásico e canónico martini seco, este martini feito sobre o licor da Europa do leste foi un heterodoxo, un pretendente que dende os sesenta pugnaba para chegar ao trono do rei dos reis dos cócteles (pugna que aínda está por dilucidar definitivamente). Recibira a promoción dunha campaña de Smirnoff protagonizada por un mozo Woody Allen, e mais dunhas cantas referencias nas novelas de Ian Fleming… Pedímolo, e miramos o un para o outro mentres a copa suaba coa sensualidade dos intres decantados, distorsionados pero nunca esquecidos. Imaxinar aquel primeiro chupo foi tan pracenteiro como imaxinar o primeiro bico daqueles beizos voluptuosos, salgados algo das ondas do mar de Vigo, algo do frío licor que os humedecía sen misericordia.

Dende aquela noite, é raro que eu non abra unha cea especial, fóra ou na casa, cun Vodcatini. É máis, sosteño sen ningunha pretensión arrogante que o meu Vodcatini é o mellor do mundo. Refírome á maneira de preparalo. Non pode ser máis doada, pero tamén por iso é o máis arriscado… Quéroo compartir convosco.

Necesitamos:
* unha botella de vodca de boa marca, gardada sempre na neveira. Como se sabe que é unha boa marca? Porque un vodca auténtico non se conxela.
* unha copa martini que teñamos gardada na neveira para crear unha estética de xeada ao sacala, e manter ademais a temperatura fría da bebida ao botala na copa.
* un bo vermú seco, no frigorífico.
* un limón orondo, curvoso e no seu punto, do tempo.
* e un coitelo ou un mondador para cortar unha carapa de limón.

Búllase unha longa e finísima monda do limón, como se fose un fío, e fáiselle un lazo á monda. Co martini prefiro o limón antes cás olivas, porque o ácido aroma da froita acompaña mellor o sabor case vainilla do vodca. Con todo, podedes botar unha carapa de lima, ou tamén olivas verdes ou negras. Bótase a monda ao fondo da copa —ou sobre o bico, como na foto—, e a seguir o vodca. Eu boto normalmente unha medida de arredor de 8cl. Notade a consistencia do vodka ben frío: viscoso, case masticábel, coma un apetitoso e doce mel. Para rematar, botade sobre o vodca unhas pingiñas de vermú seco. Antano para facer un martini o costume era mesturar o alcol principal co vermú a partes iguais, pero durante a segunda metade do século XX o vermú foise reducindo ata chegar a ser unhas pingas e pouco máis. Nesta cuestión de bo gusto estou coas novas xeracións.

E agora, a deleitarvos coa textura única do vodcatini. Só falta un pouco de música axeitada. O método que emprego garante a temperatura da copa e da bebida cando se consome. Non fai falta axitar, nin remover a copa nin a mestura. Tamén é dos poucos cócteles que non necesitan xeo na súa preparación, e porén é dos que se beben máis fríos. Por iso se lle chama silver bullet, unha bala da prata máis pura directa ao voso corazón, que fai que calquera situación se transforme en glamour, emoción e beleza. Hei de confesar que durante este nadal namorei doutra mestura que cada vez me gusta máis e que xa rivaliza co Vodcatini nos meus afectos. Nun vindeiro artigo falaremos deses amores clandestinos; polo de agora gozade da ferida limpa e deliciosa dunha bala de prata disparada a toda velocidade e a sangue frío contra cada célula do voso ser.