O Brandy Alexander

Comezo a sección “despois de comer” co cóctel dixestivo por antonomasia. Existen moitas imitacións populistas dese cóctel, coma o Baileys e outras mesturas chocolateiras, pero o Alexander nunca lle cedeu o trono a esas beberaxes secundarias. Segundo o Classic Cocktail Club de Milán, o Alexander creouse co gallo da voda da infanta María e do viceconde Lascelles no Londres de 1922. A comezos do século XX, cando se popularizou, facíase con xenebra, pero hoxe a súa variante con brandy é a máis difundida e consolidada.

Mesturémolo:

Axitamos 3cl de coñac, 3cl de crema de cacao e 3cl de tona líquida nunha cocteleira chea de xeo. Coámolo para unha copa de martini sacada da neveira. Relamos por riba noz moscada ou algo de chocolate escuro. Servímolo coa sobremesa, ou co café, ou ben só, ao remate da cea.

Aprezade esta seda líquida que vos envolverá os sentidos e excitará a vosa sensualidade ata que vos rindades satisfeitos, sen opor resistencia, pedindo con voz doce “unha máis, por favor”. Con todo, a textura cremosa do Brandy Alexander engaiola perigosamente, e non é difícil quedarmos apreixados nela. No filme Días de viño e rosas (1962), Kirsten (Lee Remick) confesa que lle encanta o chocolate pero que non lle gusta o alcol, e por iso Joe (Jack Lemmon) sérvelle un Brandy Alexander. Ela queda impresionada, e axiña se converterá nunha bebedora empedernida. O Brandy Alexander dálle pé ao tráxico desenlace do argumento. Tamén a orixe do alcolismo de Maurice Gibb, o que morreu dos Bee Gees, estivo no Brandy Alexander ao que o convidou John Lennon durante unha festa nos sesenta. Esta mestura era a preferida de Lennon e de Ringo Starr e tamén do cantautor Harry Nilsson naqueles famosos tempos da “fin de semana perdida” na vida de Lennon. O de Liverpool falaba do Brandy Alexander como dun “batido” e, efectivamente, éo. Con todo, para o autor deste blog, os Brandy Alexander son como os ovos ao almorzo: sempre hai que tomar dous.

En contra do Gin Tonic

A xente sorpréndese bastante ao comprobar que eu, que son algo cocteloxista, manifeste antipatía cara a esa mestura coñecida como Gin Tonic. Anque son máis ben de letras, a miña perspectiva sobre esa beberaxe xorde dunha visión bastante científica e lóxica, do sentidiño e da afervoada reverencia polas calidades básicas e estruturais da xenebra.

A ver se me explico… A xenebra, a diferenza do vodca, por exemplo, é un dos licores máis complexos en consistencia e máis aromáticos en recendo. Non ten sentido, dende logo, mesturala coa tónica, bebida que basea o seu sabor na mesma quinina que os soldados británicos tomaban na India para evitar a malaria. O amargor da quinina, tanto como a efervescencia da tónica, distorsionan o xenio aromático dunha boa xenebra: esa mestura de bagañas de xenebreiro, cana de azucre, e de esencias botánicas máis ben cítricas, anque tamén poida incorporar anís, a raíz e a semente da herba da raña, regalicia, canela, cilantro ou codia da canela da China. E non é que me disguste a tónica: encántame tomala cando voo ou cando me aparto das miñas pescudas coctelolóxicas. Pero para un fino padal que vai para experto na arte da alquimia cocteleira, xuntar eses dous elementos é un acto de sacrilexio filisteo contra a relixión do cóctel universal. Hai mellores alternativas igual ou máis refrescantes e respectuosas coa esencia da xenebra: o Ginfizz, o Tom Collins, o Gin Sour, ou o Rickey, todos eles exemplares clásicos e clásicos exemplares.

Con todo, se vos gusta o Gin Tonic, se vos refresca a gorxa durante unha ardua noite de verán, ou se é a poción máxica que vos permite escapar da rede do tempo e da vida mortal durante uns tenros instantes, saúde e moita terra. Cadaquén elixe o seu doce veleno, anque lle estrague o padal…

Agarimoso agasallo: o libro Gin Tonic

Chega por correo o agasallo sorpresa do agarimoso e admirábel Cesare. Un libro miudiño e encantador, para meter no peto e sacar nos intres tranquilos das longas e medidativas viaxes en tren. Chámase Gin Tonic, e o autor é Javier Cejas, barcelonés que ademais de escribir e debuxar, traballa nun bar de cócteles que el mesmo abriu hai catro anos.

Malia que o limiar sostén que “no es un libro de cócteles”, senón un de ilustracións e historias, a literatura cocteleira amosa que esas tres facetas sempre andaron da man, dende a publicación da biblia dos cócteles, o Savoy Cocktail Book, da que falarei no futuro. Ademais, o libro insírese maxistralmente na traxectoria bibliográfica da arte da mestura incesante, pois aparella o divertimento e o sentido de humor que asociamos ledamente con esa tradición.

Ademais do limiar, o texto integra un estudo sobre a etimoloxía do cóctel, 28 historias para 28 cócteles, e mais unhas láminas etimolóxicas. Discrepo co autor unicamente en dúas áreas.

En primeiro lugar, non concordo coa importancia que lles outorga aos barmans en detrimento dos consumidores que fican supostamente á outra beira da barra. Non cabe a menor dúbida de que cando o barman exerce a súa arte de maneira rigorosa e creativa, acada o rango de xenio, e demostra unhas habilidades excepcionais para mesturar. Con todo, sosteño que calquera persoa á que lle guste tomar cócteles nos bares é igualmente capaz de facer boas mesturas na casa, sempre que dispoña dun bo libro, que sexa fiel ás medidas axeitadas de cada licor, e que respecte as normas básicas e fundamentais dun bo cóctel (usar xeo sempre fresco, cambiar de copa, e usar da copa axeitada para cada cóctel).

Tamén discrepo niso de que o gintonic sexa un bo cóctel. Cóctel éo, segundo a definición de calquera dicionario pola que un cóctel é unha bebida que consiste en dous ou máis ingredientes. O Gin Tonic é un cóctel, si, pero non é bo nin respecta as calidades básicas dunha xenebra incluso regular. Diso tamén falarei no futuro, seguindo o convite do Borralleira que non concorda comigo neste particular debate da adoito polémica ciencia da cocteloxía. Con todo, nestas discrepancias xace un dos seus moitos aspectos encantadores.